Namaszczenie Chorych

Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości. Sakrament ten wolno powtórzyć, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze (kan. 1004).

Sakramentu należy udzielać chorym, którzy - będąc przytomni na umyśle - przynajmniej o niego prosili (kan.1005).
Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim (kan. 1007).
Regularnie do chorych zgłoszonych w zakrystii lub kancelarii udajemy się przed świętami Wielkanocnymi oraz Bożego Narodzenia.
W nagłych przypadkach można wezwać kapłana o każdej porze dnia i nocy.